Een persoonlijk verhaal over principes
Principes zijn er om je leven te leiden, niet om je leven te beperken.
Deze uitspraak haalde ik aan het begin van mijn werkweek uit een stapel inspiratiekaartjes. Hoe toepasselijk was het.
In het weekend sprak ik voor het eerst publiekelijk uit dat ik op 02.02.2020 op de top van de hoogste berg van Afrika sta, de Kilimanjaro (5985 meter). Het is een reis die ik al 33 jaar wil maken. Op mijn 19e beklom ik de Cloud Peak (4015 meter) in Wyoming, USA. Een jaar later las ik voor het eerst over eeuwige sneeuw in Afrika!
Zoals dat gaat, komen er andere dingen op je pad. Ander soortige pieken en dalen zeg maar. En telkenmale, steeds dringender en vaker, komt deze top terug op onverwachte momenten. Tot ik besefte: nu of nooit.
Naar aanleiding van mijn facebooklive uitzending en mijn verhaal bij een groepsbijeenkomst kwamen er nogal wat reacties. Veelal positief en ook een aantal negatieve. Het grappig was dat ik al die reacties al eerder had gehoord. Ik had ze mezelf al verteld!
Bezwaren
De bezwaren, de stemmetjes van afweer, de principes des levens en wat al niet meer kwamen voorbij.
- Het is te duur
- Je bent te oud, te zwak, te zwaar, te ambitieus
- Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg
- Het kost veel tijd
- Je bent de rijke toerist
- …..
Maar de grootste reden om het niet te doen is wel: ik kan er niet met de trein of fiets naar toe, ik moet daarvoor het vliegtuig nemen. En dat is eigenlijk tegen mijn principes.
Dus….
Ik zei in januari de reis af. Ik doe het niet, ik leg me erbij neer, iedereen heeft gelijk, ik verloochen mijn principes niet en ik ben te…. en te…. en nog veel meer. En ik werd ziek: griep, longontsteking, bronchitis en als klap op de vuurpijl kreeg ik een trap van een paard in mijn rug.
In mijn optiek heeft ziek zijn niet alleen een fysieke oorzaak. Er is mijns inziens invloed van je mentale gestel op je fysieke gestel. Wat de mentale invloed is, dat weet je meestal pas achteraf. Dat is een kwestie van tijd nemen om te luisteren naar je lijf.
Die tijd nam ik afgelopen juni. In mijn vakantie had ik tijd om over mijn ziek zijn na te denken, om er met mijn man over te praten en in gesprek te gaan met anderen die mij goed kennen.
Tijdens een wandeling in het bos, kwam de frustratie er uit. Mijn principes zijn de leidraad in mijn leven. Sommige principes zijn rotsvast, ik eet geen vlees. Andere zijn kiezels waar water tussendoor stroomt, leugentjes om bestwil heb ik ook. En soms is er een aardbeving die al mijn principes doet wankelen op zijn grondvesten en word ik er letterlijk ziek van.
Besluit
En zo kwam ik tot een besluit. Daar in het bos. Een besluit dat tegen mijn principes in gaat en waar ik me schuldig om kan voelen. Kan, want ik ga dat schuldig voelen niet doen. Ik ga vliegen ondanks al mijn principiële bezwaren.
En ik weet; bomen planten is een doekje voor het bloeden, de prijs van vliegen is niet eerlijk ten opzichte van andere vorm van reizen en ik mag heel wat jaren vegetariër zijn om mijn 2078 kg CO2 uitstoot te compenseren.
En toch doe ik het. Om de voor mij persoonlijke reden laat ik mij niet tegenhouden door de leidraad.
Tot slot
De moraal van mijn verhaal is deze: mijn principes een leidraad zijn om naar te leven. Ze geven mij houvast en een duidelijk pad waarop je je begeeft. Echter, ze zijn voor mij niet heilig. Het is niet de bedoeling dat mijn principes mij beknellen, ziek maken of deprimeren. Noch zakelijk, noch persoonlijk.
Kom jij dat ook tegen, dat je principes soms knellen? Wat doe je dan? Of geven ze juist houvast om te leven en zijn ze heilig? Graag lees ik je reactie in het veld hieronder. Fijn om van gedachten te wisselen.
Op jouw inzichten!
Michaëla Wierdsma
PS: opvallend was dat in de gesprekken met ‘tegenstanders’ van mijn besluit er niemand heeft gevraagd waarom en hoe ik tot dit besluit ben gekomen…