Een Ecologische VoetAfdruk van minder dan 1, dat is mijn streven. Want ook ik kan er niet meer omheen. Ook ik heb invloed op mijn nalatenschap. Echter, tussen woord en daad zitten de 3 G’s: geweten, gemak en gebrek. Gebrek aan kennis, tijd en zin. Soms ben ik gewoon liever lui dan moe.“
Hoe een documentaire het dagelijks gesprek beïnvloed
Zojuist heb ik de documentaire uit 2014 ‘Cowspirecy’ gemaakt door Kip Andersen en Keegan Kuhn, afgekeken. Wat daar verteld werd was niet nieuw voor me. Dat veeteelt een grote impact heeft op de aarde is al heel lang bekend. Niet voor niets besloten Eric en ik ruim dertig jaar geleden vegetarisch te eten. En toch ontdekte ik nieuwe inzichten. Zowel uit de film als bij mijzelf.
Wat mij vooral bijgebleven is, is dat natuur-en milieu beschermings organisaties niet de koe bij de hoorns vatten maar hun pijlen op andere mede oorzaken van ontbossing, overbevissing of honger richten.
De weerzin om in gesprek te gaan. Het gedraai om de hete brij. Het wegkijken of zelfs het niet in gesprek gaan.
Waar is men bang voor? Wat wordt niet gezegd?
Dat is waar de documentaire ook om draait. Wat maakt dat niet gezegd wordt waar het zo duidelijk om draait: veeteelt heeft een immens negatieve impact op de aarde.
Angst
Er wordt
gesuggereerd dat het angst is. Angst om donateurs te verliezen die maken dat de
organisaties kunnen bestaan. Donateurs produceren en eten vlees, gebruiken
zuivel en eieren. Wiens brood men eet diens woord men spreekt luid ook we een
gezegde dat hier passend is. Idem is de invloed van de vlees en
zuivelindustrie. Hun macht is enorm, tot in officiële milieu commissies toe. Er
staat natuurlijk ook veel op het spel.
Ik vraag me alleen af voor wie het meest op het spel staat:
- Voor de boer die zijn werkwijze moet veranderen?
- Voor de vlees en zuivelindustrie die veel inkomsten mist?
- Voor de organisaties die donaties missen?
- Voor de activisten die worden bedreigd of tegengewerkt al dan niet op juridisch vlak?
- Voor de dieren die lijden?
- Of voor de echte strijders? In 20 jaar tijd werden 1100 mensen die opkwamen voor het Amazonegebied (waar regenwoud wordt gekapt om soja te verbouwen voor veevoer) vermoord.
Inmiddels zijn we vijf jaar verder. Grote milieu organisaties in Nederland zoals Milieudefensie en Greenpeace leggen wel verband tussen veeteelt en klimaatproblemen.
Echter uit een rapport van Human Rights Watch blijkt dat nog steeds mensenrechten worden geschonden in het Amazonegebied.
Veganist of….
Blijft nog….wat doe IK met de informatie uit de film.
Gelukkig word ik (nog) niet bedreigd om mijn ‘uit de kast’ zijn. De grootste uitdaging is voor mij om dat wat ik ontdek zonder opgeheven vingertje te vertellen. Niets ergerlijker dan dat. Het is een proces zeg maar.
Maar dan, ga ik nu van vegetariër naar planteneter? Laat ik de geitenkaas staan en de enkele keer dat ik een ei eet? Heeft dat op zo’n kleine schaal zin?
Het levert een pittige discussie op aan tafel. Gaan we/ik helemaal als planteneter
door het leven? Gaan we een stapje verder en worden we veganist, dus
ook geen honing, leer, wol en zijde meer? Of ga ik de flexanistische leefstijl
omarmen. Thuis plantaardig en buiten de deur vegetarisch? Wat doe ik dan
met die andere aan dier gerelateerde producten?
Ik laat het even bezinken en besluit om ook naar de gezondheidsaspecten van een plantaardig dieet te kijken. Ik vind namelijk geitenkaas zó lekker… En ik wil toch LEKKER Leuk Duurzaam?
Pfff, even uitstel. Tsjonge, niets menselijks is mij vreemd.
NB: in 2017 kwam de documentaire What The Health uit van dezelfde documentaire makers. Wow…..
NB: er is meer aan de hand in het Amazonegebied dan alleen bomenkap voor veevoer. Daar ga ik me nog verder in verdiepen en ongetwijfeld ook daar weer andere persoonlijke keuzes maken. Maar nu even niet.
Foto: Antonio Grosz on Unsplash