Eens, oneens en vrede

Moet je het met elkaar eens zijn om vrede te ervaren?

‘We zijn het er over eens dat we het niet eens zijn met elkaar’. Het is een uitspraak die wat vaker gebruikt mag worden. Verschil van mening hebben, erkennen dat dat er is en toch verder kunnen met het onderwerp van gesprek.

Met name bij een gesprek is dit een uitspraak om verder te kunnen. Bij een discussie probeer je elkaar te overtuigen met argumenten, feiten en standpunten. De grootste valkuil is dat er patstelling of polarisatie komt met alle gevolgen van dien. In een gesprek liggen de meningen of gedachtegangen vaak dichter bij elkaar. Het is eenvoudiger om af te ronden in de wetenschap dat je het met elkaar eens bent dat er meningsverschillen bestaan. Punt. En verder.

Verder

Dat verder is noodzakelijk om ook te kunnen blijven bewegen met elkaar. Dat geldt in (woon)communities maar zeker ook in gezinsverband, met collega’s, vriendengroepen, familie en zelfs in de politiek. Het vergt wel inzicht in je eigen vermogen om te reflecteren en het verschil te zien tussen een argument, een feit en een gevoel. (Een argument kan subjectief zijn, een feit is dat nooit. Al kun je ook daar weer een ‘discussie’ over voeren).

Het kan dus zo maar zijn dat bepaalde onderwerpen niet meer ter sprake komen. Deels om ‘de lieve vrede’ te bewaren, deels ook omdat de energie die het kost om over dat bepaalde onderwerp in ontspannen gesprek te gaan, te veel is. Bij ons thuis werd vroeger al gezegd; ‘we praten niet over politiek, geloof of geld’. Zeker niet als er grote verschillen in levensstijl en opvattingen zijn wat zou kunnen leiden tot discussie die uitmond in stevige woorden oftewel ruzie.

Zelf praat ik niet zo makkelijk over duurzaamheid of een duurzame levensstijl. Het is zo persoonlijk en er zijn zo veel argumenten te bedenken waarom je iets wel of niet doet of laat. Het begint al met de vraag wat een duurzame levensstijl is. Zijn er dingen die je dan niet mag of juist wel doet? Wat als je ervan afwijkt? Wie bepaalt het eigenlijk en is er een sanctie als je het niet doet? Ook heb ik de neiging om me te verontschuldigen als ik iets doe waarin een ander nog consequenter is. Herkenbaar?

Uiteindelijk moet je toch met elkaar verder. Als collega’s heb je een deadline te halen, als familie blijf je met elkaar verbonden, als buren heb je een gemeenschappelijke leefomgeving, als gemeente ben je er voor de inwoners. De manier waarop je met elkaar omgaat is belangrijker dan of je het met elkaar eens bent in je overtuiging.

Als je een groep vraagt of vrede belangrijk is, is er niemand die geen vrede wil. De weg naar vrede heeft echter verschillende wegen. Het belangrijkste is dat te erkennen en mee te bewegen zonder star in je eigen mening te blijven hangen.

Beweegredenen

Ik ben het regelmatig niet eens met een voorstel waar een gezamenlijk besluit over genomen moet worden. Dan snap ik de argumenten niet of mis ik de weg naar het voorstel. Dan vraag ik om meer toelichting of hoe men tot het voorstel is gekomen. Ik zoek dan de context om te ontdekken of in mijn optiek alles is meegenomen in het voorstel. Het is mijn manier om tot een besluit te komen waar ik dan ook achter kan staan. Dat leidt soms tot het niet gelijk kunnen nemen van een besluit of een wijziging van het voorstel. Ook heeft niet iedereen tijd, zin of energie om voorstellen te doorgronden. In de community waar ik woon werd wel eens gekscherend gezegd: ‘als Michaëla het voorstel steunt is het wel doordacht’. Een ander gaf aan het allemaal wel best te vinden en er later niet op terug te komen als het toch niet zo ‘best’ is.

Tweespalt

Zo kunnen er ook situaties ontstaan waar je verder niets aan kunt doen maar wel invloed hebben. Een vriendin vertelde hoe er op kantoor tweespalt was ontstaan tussen collega’s door iets wat bij hen privé voorkwam. Het privégebeuren had invloed op de sfeer alsof er een kant gekozen moest worden. Tot het moment waarop dit in een vergadering werd benoemd en men tot de conclusie kwam dat ze het eens waren dat er onenigheid is, dat het invloed had en dat het niet aan de groep was om het op te lossen. Door het daar met elkaar over eens te zijn, had het privé gebeuren van de collega’s geen invloed meer in de kantoortuin.

Hoe zou het zijn als we vaker bewust bedenken dat we het eens zijn dat we het oneens kunnen zijn maar wel kunnen samenwerken juist vanwege die verschillende ideeën. Verschillen leiden tot creativiteit om het doel te bereiken. Wie weet is die vrede dan echt haalbaar, te beginnen in kleinere kring.

Op jouw vrede!

Michaëla Wierdsma
reflector| spreker | auteur | coach

Foto: door Annette Jones via Pixabay

PS: Overleg en besluitvorming is een onderdeel van de workshop ‘Wonen in een Community – de basis. Wil je meer weten over community wonen, kom dan naar deze workshop in Koedijk. Meldt je minimaal 2 weken voor de workshop aan, dan kom je in aanmerking voor de vroegboekkorting.