Veronderstellen

De uitdaging van aannames en veronderstellingen

‘Waar zijn jullie?’ Ik bel buurman. Het is 22.04 uur bijna donker en het motregent. Ik ben net terug van 35 minuten banjeren door een nat ongelijk weiland vol koeienstront, distels en bij de dammetjes met alleen maar blubber. Buurman beheert zo’n 65 jonge koeien en 35 stuks moesten naar een ander weiland. Helaas, twee eigenwijze beesten met een hersencelletje meer (of juist minder), bleven in het oude stuk land met sloten en dammetjes. Als hulpbeheerders togen manlief en ik hem te hulp.

De ladder ging mee om over een sloot heen te leggen, dat scheelt kilometers lopen. Met koeienbrokken en een touw togen manlief en ik naar de achtergebleven koeien. Ondanks de rust, lieve woordjes en koeienbrokken bleven de dames waar ze waren: in het oude veld. Kanonne….

Even overleg plegen. Nieuw plan. Buum en manlief zouden weer via de ladder over een slootje het schrikdraad omleggen. Ik zou weer door het weiland naar de koeien en een touw weghalen. Het samen uit, samen thuis verhaal. De duimen gingen omhoog en zo geschiedde.

Alleen niet samen thuis!

Zij waren thuis terwijl ik nog door het weiland banjerde. Buum dacht dat ik al thuis was, manlief veronderstelde dat ik met buuf stond te praten. En daar ‘m zit de kneep: veronderstellen.

Ik was in de veronderstelling dat samen uit samen thuis is: we houden in de gaten dat ieder klaar is met zijn/haar taak en gaan dan huiswaarts. Zij veronderstelden dat ik inmiddels terug was en reden zo langs mijn fiets.

Tja, daar sta je dan in het donker. Alleen.

Communicatie dingetje

Hij dacht, zij dacht, wij dachten. Allemaal anders denken maar niet het plan kortsluiten. Ik was vooral pissig op manlief. ‘Kun je niet bedenken even te bellen, het is al donker?’

In mijn optiek volgt het ene logisch op het andere en gaan de alarmbellen af als het niet klopt. Het is een manier van denken waarvan ik wederom veronderstel dat het voor een ander ook zo werkt. Maar zo werkt het niet.

Ik had het initiatief moeten nemen om de tijd te nemen het nieuwe plan te herhalen inclusief de afronding. Buurman was de leider in dit groepje en ik wilde me er niet mee bemoeien. Terwijl ik weet dat buurman meer van het loslaten is, manlief denkt aan de schrikdraad oplossing en ik gewoon van het overzicht houden ben.

Veronderstellen

Ik denk (veronderstel) dat ‘men’ mij een bemoeial vindt. ‘Daar heb je haar weer met haar vragen, controle of ander gezichtspunt.’ De luis in de pels figuur zoals ik met grote regelmaat fungeer. Door antwoorden op mijn vragen snap ik dingen of kan ik het overzien. Door sommigen controle genoemd. En met alle duimpjes omhoog ging ik op pad en vergat ik de communicatie die voor MIJ nodig is om goed te kunnen functioneren.

Moraal van het verhaal: ik kan veronderstellen, maar beter is nog die veronderstelling of aanname te verifiëren bij de ander. De grootste uitdaging hierin is om mij over mijn onzekerheid van ‘bemoeial’ heen te zetten en te gaan voor wat ik nodig heb.

Dit en meer komt aan bod in de workshop ‘Wonen in een Community – de basis’. Communicatie is essentieel in een het leven met anderen, ook en juist ook in een community. Zaterdag 25 november is deze laatste workshop van 2023. Ontdek daar hoe het met jouw veronderstellingen gesteld is.

Graag tot bij de workshop en natuurlijk fijne dag mét glimlach voor jou!

Michaëla Wierdsma

PS: mijn pissige woorden naar manlief sloot ik dan maar af met ‘geen seks vanavond’. De humor daarin laat het vuur van pissigheid daarin doven. Het werd tijd voor wat anders….

PPS: de koeien zijn weer bij elkaar