Verbinding: hoe rekbaar zijn jouw elastiekjes?

Keuzes maken in verbinding

Verbinding, het lijkt een toverwoord in deze tijd van ontbinding. Bij ontbinding denk ik niet alleen aan de situaties bij de detectives die ik graag lees of kijk. Ik bedoel juist de ontbinding met de omgeving waarin er geleefd wordt. De wereld is groter geworden, de verbinding met anderen als een elastiekje. Het rekt zich naar alle kanten uit. Soms letterlijk over de wereld door verhuizingen of ervaringen.

Zelf ben ik ruim honderd kilometer van mijn ouderlijk thuis gaan wonen en werken. Dat werd de basisrek van mijn elastiek. Bij tijd en wijle uitgerekt naar mijn gastfamilie in de Verenigde Staten en de geboortelanden van mijn geadopteerde kinderen. Verder zocht ik verbinding in de plaats waar ik woon en bij de groepen waar ik verwantschap mee kreeg. Als beelddenker zie ik mezelf staan met allerlei elastiekjes om mijn middel, benen en armen, waar soms meer of minder aan getrokken werd. Door mij en ook door de anderen.

Sommige elastiekjes zijn wat dunner geworden, zoals bij een kennis of familie die ik af en toe spreek. Zo zijn er elastiekjes verdwenen en ook weer bijgekomen. Soms knelt een elastiekje of is deze zo slap geworden dat ik een bewuste keuze maak en ik het elastiekje door knip.

Naar verjaardagen ga ik niet meer als ik de jarige alleen dan zie. Er ontstaat een natuurlijke schifting in elastiekjes. Zo heb ik ook de keuze gemaakt niet meer naar een bepaalde jaarlijkse bijeenkomst te gaan, die weliswaar gezellig was maar mij ook steeds meer onrust gaf. Ik knipte bewust het elastiekje door en schreef een afrondingsmail aan iedereen waarin ik als het ware een nieuw elastiekje gaf van contact maar dan op individueel niveau en niet meer een jaarlijkse bijeenkomst waarin een opsomming van het jaar werd gegeven. Sommige elastiekjes werden opgepakt, anderen niet. Prima.

Door de onrust die ik bij sommige groepsbijeenkomsten voel, wordt ik aldaar actief in opruimen, soep roeren, broodjes snijden of afwassen. Kortom, van alles regelen met tussendoor wat prietpraat. Het werden van die uit gelubberde elastiekjes waar ik dan maar knopen in legde zodat ze toch nog om mijn middel bleven hangen. Zie je het voor je?

Verbinding

Waar ik om geef is verbinding in wel en wee met de ander. Een elastiekje waar ik eens aan mag trekken voor contact en ik ook de ander voel trekken. Een elastiekje dat soms vervangen wordt door een nieuwe omdat het al decennia lang gebruikt wordt. Elastiekjes die in kleur, dikte en elasticiteit verschillen met één overeenkomst: verbinding.

Dit jaar 2025 is voor mij het jaar van verbinding, dankbaarheid en afronden.

Heel praktisch: ik verdeel het jaar in 12 thema’s en verbind daar mensen aan die ik ontmoet heb en die een positieve invloed op mij hadden of nog steeds hebben. Soms is het maar één zin of uitspraak die mij deden stilstaan, reflecteren of een andere kant deden opgaan. Soms zijn het vriendschappen, teksten of muziek die mij inspireerden. Daar voel ik me dankbaar voor en dat is wat ik dit jaar aan diegene vertel middels een kaartje. Ik leg even verbinding in dankbaarheid en rond eventueel het oude zo ook af. Soms krijgt een elastiekje met die persoon een vernieuwde glans.

Het is alsof ik alle elastiekjes uit mijn leven even oppak en ze een nieuwe plek geef. Een beetje zoals Marie Kondo aan het opruimen is: wordt je er blij van houd het. Mag het gaan, bedank het en doe het weg.

Tijd

‘Dat kost een hoop tijd’ zei een vriendin die ik, nadat ze haar kaartje had gelezen, vertelde over dit jaarproject. Dat klopt het kost tijd en ook geld. Ik maak de kaarten grotendeels zelf, heb een korte tekst getypt die ik erop plak en schrijf dan een paar zinnen die op de ontvanger van toepassing is. Enveloppe, adres erop (nog een dingetje om de adressen te vinden), een postzegel plakken of een rondje fietsen als het in de buurt is.

Aan de andere kant levert het ook veel op. Ik dwing mezelf door de gêne van ‘wat zullen ze wel niet denken’ heen. Klaar met die onzekerheid. En door dit project krijg ik veel inspiratie om te doen én te laten. Ik ontdek kruispunten waar ik me niet zo bewust van was, ontvang soms grappige en ook ontroerende reacties in mail, app, post en telefoon. Ik voel dat elastiekjes vernieuwd worden. Of dat laatste blijvend is of weer verslapt, het is helemaal oké.

Winst

Voor mij is het een win win. Ik graaf in het heden en verleden, ervaar inspiratie, laat de creativiteit stromen en rond zaken af zodat die niet meer in de toekomst als een dood gewicht aan mijn leven kleven. De grootste winst is echter de enorme dankbaarheid en verbinding die ik voel met mens en natuur om mij heen. Het enorme geluk dat ik in het leven heb, de blijdschap van het leven. Elk huisje heeft een kruisje, ook het mijne. Bij tijd en wijle is het kruis zwaar, het wordt mede door de verbindingen die ik bewuster leg steeds lichter. Dát is ware winst.

Ik sta in het leven met allemaal gevarieerde elastiekjes van verbinding. Ook met jou, lieve lezer. Van harte wens ik dat dit schrijf elastiekje jou inspireert om meer en meer verbinding te ervaren met mens en natuur die er voor jou toe doen.

Laat je het me weten?

Op jouw elastiekjes!

Michaëla Wierdsma
reflector| spreker | auteur | coach

Foto: door  Andres Siimon on Unsplash

PS: in dit project schrijf ik alleen mensen die een positieve invloed op mij hebben of hadden. Uiteraard heb ik van de pestkoppen of dat ene vriendje geleerd, echter als de negativiteit de overhand had, zijn ze mijn tijd en moeite niet waard. Om ze toch uit mijn systeem te halen doe ik weer wat anders.