Een Ecologische VoetAfdruk van minder dan 1, dat is mijn streven. Want ook ik kan er niet meer omheen. Ook ik heb invloed op mijn nalatenschap. Echter, tussen woord en daad zitten de 3 G’s: geweten, gemak en gebrek. Gebrek aan kennis, tijd en zin. Soms ben ik gewoon liever lui dan moe.“

‘Wanneer ga je eigenlijk naar de Kilimanjaro?’ vroeg mijn buurvrouw terwijl we beiden de tuin storm klaar maakten.

Dat ik niet ga was haar onbekend. Ze is meer een buuf van goedemorgen groeten of even zwaaien als ik met de hond langs loop. Afgelopen zomer bij de buurt barbecue, kwam deze reis in februari ter sprake. Zelf had ik toen nog het idee dat hoe meer mensen ik mijn voorgenomen pittige doel zou vertellen, hoe makkelijker het uit te voeren bleek.

Dat laatste is een zo’n business tip: vertel zoveel mogelijk mensen over je voornemen, je doel, je planning en je houdt je er eerder aan. Tenslotte wil je hen niet teleurstellen en zelf niet voor schut komen te staan.

Tja….hen niet teleurstellen…..

En jezelf dan?

Ik had weloverwogen besloten om deze reis, mijn jeugddroom, te maken. Met allerlei voordelen die eraan vast zaten. Grootse plannen had ik. Mijn volgende boek lag bij wijze van spreken al bij de drukker! Dus ging ik iedereen vertellen, dat helpt tenslotte bij de training en voorbereiding, zo had ik geleerd. Op een enkeling na werd ik van alle kanten ik gecomplimenteerd. Mooi doel, een reis die vraagt om gedaan te worden.

Maar van binnen stormde het alsof het windkracht 8 was. Daar zoemde ondertussen de stem van het geweten. ‘Niet alleen woorden, ook daden’. Die woorden waren dus niet zozeer naar het feit dat ik mezelf een doel stelde, nee, die woorden zijn al jaren van kracht als ik denk aan mijn te grote ecologische voetafdruk. Mijn EVA zeg maar.

Wel biologisch eten, flexanist (veganist en toch af en toe kaas of ei), op de kilometers letten en weinig spullen kopen en dan toch gaan vliegen zonder echte noodzaak?

De storm in mijn hoofd wakkerde aan naar windkracht 10 met uitschieters naar orkaankracht. Niet dat ik daar over sprak met mijn omgeving. Ik schaamde me vooral voor die storm. Is mijn gewetens storm een verwijt naar hen die wel vliegen? Is mijn geweten een smoes omdat de Kili reis zwaar, pittig, kostbaar en tijd vretend is? Is het een smoes om toch maar niet te gaan?

Kun je je voorstellen hoe wisselvallig die storm was. Kanonne, echt een orkaan is er niets bij. Deze ging pas liggen nadat ik echt alles op een rijtje had gezet.

Terugkijkend, ik had me vooral gefixeerd op het doel dat ik wilde bereiken. Mijn jeugddroom verwezenlijken en daar een businessplan omheen maken, en daarbij niet letten op de stem van mijn geweten die in conflict is met mijn daden.

Buuf confronteerde me met het waarom. Dat had ik tot nu nog niet zo verwoord. Ik heb mijn doel, de top van de Kilimanjaro, niet gehaald. Maar wat ik er voor terug kreeg was richting. De richting voor de tweede helft van mijn leven. De richting die ik dertig jaar terug inzette en die nu het daglicht ziet. Onthutsend, spannend en ja, ook een doel. Een doel met een planning.

Ha, daar is ie dan toch. De planning. Tijd om deze van stal te halen. Tenslotte is de storm gaan liggen en is er ruimte om mijn eerste doel in deze richting te bepalen. Ik ben op weg, en ja, stormen zal ik ook hier tegenkomen. Ongepland dat dan weer wel.

PS: zo’n planning maken helpt om overzicht te krijgen. Geen idee hoe je een planning zou kunnen maken, klik dan op deze link en ontvang mijn gratis e-boek.

Foto door Johannes Plenio op Unsplash