Het NU onbereikbaar dichtbij

Al laat de spiegel je meer zien als je deze helder houdt!

Zelfhulpboeken, het zijn er dertien in een dozijn. Ze prediken allen op een of andere manier dat als je maar aan jezelf werkt of bepaalde doelen stelt, acties doet of juist laat, je ware zelf zichtbaar wordt. Je bereikt hemel op aarde en alles komt goed. Gechargeerd maar toch!

Het klopt ook allemaal, je ware zelf wordt ook zichtbaar en alles komt goed. Al vraag ik me af hoeveel boeken, therapie of onderzoek er echt nodig zijn om je zelf te vinden.

Zelf heb ik jaren gewerkt als therapeut en coach. Zoekende mensen een stapje op weg helpen in gezondheid en welzijn. Wel Zijn dus. Ik heb er zelfs een boek over geschreven Smelt die ijsberg!. Over verander processen gezien vanuit je onbewuste.

Ook ik heb jaren van onderzoek gedaan naar allerlei therapieën, er veel over gelezen en sommige toegepast in mijn praktijk of persoonlijk leven. Mijn zoektocht naar wie ik ben en mag zijn is er een van jaren. Zeker een interessante ontdekkingstocht maar ook tijd-, energie- en geldvretend. Het joeg me op in het zoeken naar de betere ik. Zo van: als ik X of Y kan, dan….. Of als ik cursus A en boek B heb gelezen en toegepast dan…Na de dan kwam er een volgende. Het kon nog beter, alsof ik nooit tevreden was met wie ik ben. Al die onderzoeken bleken toch veel oude wijn in nieuwe kruiken te zijn. Wanneer weet ik genoeg? Wanneer ben ik in het nu?

Het heeft me niet een beter, liever, gezonder of energieker persoon gebracht, deze zoektocht naar mezelf en gelukkig zijn. Ik was al die persoon, ik zag het alleen niet. Het was alsof de spiegel beslagen was.

Soms leek het onbereikbaar ver weg en toch lag het zo dichtbij. Zo dichtbij dat het onbereikbaar leek. De beslagen spiegel. Het voelde als een jojo, vanuit de ene energie naar de andere alsmaar in beweging zonder ergens te komen.

Ik was er namelijk al. Ik ben. En dan is er niets meer om naar toe te gaan. Het enige wat ik hoef te doen is er te zijn. Alleen maar te zijn (en de beslagen spiegel helder houden).

Laat dat ‘zijn’ nu vele malen moeilijker zijn dan alle doelen en wensen bij elkaar! Echt, gewoon zijn. Pfffff, vermoeiend. Althans voor mij en de doener in mij die ik dacht te (moeten) zijn.

Er te zijn

Er te zijn is stilstaan, wachten met reageren, luisteren, geduld hebben, voelen en in de schone spiegel kijken. Het is ook ontspannen, alles met een korreltje zout nemen, zonder aannames veronderstellingen en het opblazen van issues.

Het is vooral: liefde. Liefde voor jezelf, liefde voor elk levend wezen en liefde voor de verschillen.

Als ik dit zo schrijf, lijkt het makkelijk en ook onbereikbaar. Een weg vol kuilen met ook nog eens beren op de weg. Toch is het dichtbij. De weg zit in mij en het is aan mij hoe ik deze weg bewandel. Vele beren heb ik bevochten en veel kuilen gedicht. Nu groet ik de beer en bij elke kuil bedenk ik of het mijn energie waard is om deze te dichten of er gewoon omheen te lopen. Dan kijk ik weer even in de spiegel en glimlach.

Zelfhulp boeken

Ik blader zo door de ruime twee meter zelf hulp boeken die ik in mijn kast heb staan. Van time management naar verlichting en van je mindset tot hoe je een winnaar wordt, over bloggen, koude baden en opruimen. Het heeft me veel gebracht. Sommigen waren reuze praktisch, anderen nagenoeg onmogelijk. Ongetwijfeld hebben die boeken me tot meer inzicht gebracht.

Waar ik echter het meeste aan heb gehad zijn de gesprekken met mensen die me een spiegel voor houden, bewust of onbewust. Want hoe goed je ook zelf in de spiegel kunt kijken, je schaduw zie je niet. (Tenzij je natuurlijk Lucky Luke heet).

Terugkijkend zou ik van jongs af aan meer hebben willen leren over in gesprek gaan met anderen. Over interactie zonder oordeel, over luisteren en voelen en reflectie. Dat boos zijn oké is en dat er verdriet mag zijn zonder het gelijk op te lossen. Dat mensen verschillend zijn. Dat het goed is om een stuiterbal te zijn en dat eigenwijs zijn betekend dat je je eigen wijsheid gebruikt. Dat ‘nee’ of ‘ja’ zeggen prima is en dat er (on)schuldgevoel mag zijn zonder oordeel.

Ik zou willen dat mensen meer tijd hebben voor interactie met elkaar. Niet alleen met mensen in de bekende kring, maar juist daarbuiten.

Ik zou willen dat gesprekken voeren, filosoferen en de gevoelswereld op school net zo belangrijk zijn als leren lezen en rekenen.

Ik zou willen dat in het nu, gekeken wordt naar de geschiedenis om deze in de nu en in de toekomst niet te herhalen.

Ik zou willen dat het onbereikbare bereikbaar dichtbij is. Voor mij én voor jou.

En NU zou ik willen dat dit blog jou inspireert om ook in de spiegel te kijken. Mooi hè wat je daar ziet!

Op jouw energie!

Michaëla Wierdsma
reflector| spreker | auteur | coach

Foto: door Jovis Aloor op Unsplash