Helpen in een (camping) community

Helpen is goed, tot op zekere hoogte

Niets is zo frustrerend als laat op de camping aankomen en het tent opzetten gaat niet zo soepel. En niets is stiekem zo leuk om te kijken en luisteren naar de frustratie van net-aangekomen-tent-opzetters.

Echt, heimelijke lol heb ik dan. Dat is misschien niet netjes, maar ja, de frustratie is zo herkenbaar. Voordat manlief en ik een ‘tent-op-zetten’ systeem hadden, waren we ook iets minder gezellig naar elkaar. Die lol om de buur kampeerders vergaat je als het maar door blijft gaan: het snauwen en afkatten, het gelijk willen hebben van hem, de hopeloosheid van haar, de luide stemmen. Oké, gechargeerd en een niet feministische gedachte, maar leuk is anders.

Zo ook bij onze laatste vakantie. De buren kwamen om zes uur ‘s avonds aan, haalden de stoeltjes te voorschijn, gingen eerst een frietje halen en ze namen alle tijd om het op te eten. En toen begon het gedonder: de vouwwagen opzetten. Het werd vroeg donker en de tentstokken lagen door elkaar, hulpstukken misten, er waren dolgedraaide schroefjes en de vermoeidheid sloeg toe.

Het hoofdlampje dat we aanboden werd dankbaar geaccepteerd. Hulp verder was niet nodig. Het zaklampje van de telefoon deed het ook.

Tot hun hond begon te protesteren en het snauwen luider werd. Ik kon me niet meer concentreren op mijn boek. Manlief ging er met een goede zaklamp naar toe en even later stond ik voor paal in hun deels opgezette voortent; met de zaklamp scheen ik tegen het plafond of scheen bij in het hoekje waar manlief en buurman aan het worstelen waren met stokken. De gewoonte om mensen in je community te helpen zit zo ingebakken.

Helpen

En daar zit de crux: het helpen.

Ik ben zo’n helper die tien stappen vooruit kijkt. Van voorbereiding tot het maken van een plan, weersvoorspellingen in de gaten houden tot systematisch in pakken en een lijstje maken van wat gedaan moet worden als we weer thuis zijn. Super praktisch volgens de een, super controlefreak voor de ander.

In de community was dat ook zo. Als bouwcoördinator zijn het goede eigenschappen, echter als die bouwfase voorbij is en je eenmaal in een community woont, mag dat helpende stuk in mijn geval minder worden. Door schade en schande heb ik dat ervaren. Als helper heb ik inmiddels geleerd om te vragen of ik mag helpen. En te vragen: ‘mag ik je een advies/tip/suggestie geven?’

Dus zit ik (figuurlijk) regelmatig op mijn handen, aanschouw het gebeurde en laat de ander in hun waarde. Al is dat wel een dingetje hoor. Zo ook bij bovenstaand tentverhaal. De volgende ochtend zitten de buren rustig aan het ontbijt, het espresso apparaat sputtert op een tafeltje (tenslotte kun je niets zonder goede koffie), de tentinhoud lag nog buiten de slap staande tent en er dreigen buien.

Van die dikke grijze wolken vol vette druppels die in een mum van tijd alles nat maken. En zo geschiedde…

Michaela Wierdsma
PS: ik kon er toen niet meer naar kijken, buurman was ijverig de haringen aan het inslaan, met een te kleine korte broek met een bouwvakkers decolleté….

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven