Erkenning

Hoe herkenning je erkenning en acceptatie laat ervaren

Waar doe ik het voor? Wie leest het nou? Is dit nu mijn bijdrage aan de wereld? Waarom wordt ik niet gehoord?

Misschien stel jij jezelf ook wel eens van deze vragen. Als moeder heb ik heel wat was weggewerkt, taxiritjes gedaan, feestjes georganiseerd en minder fraaie bewoordingen van mijn kinderen aangehoord. Waar doe je het voor dacht ik wel eens.

Als schrijver heb ik duizenden woorden aan het internet toevertrouwd, mijn boek Smelt die ijsberg! uitgebracht en schrijf ik mijn tweede boek over Leven in een Community. Wie zit daar op te wachten vraag ik mezelf wel eens vertwijfeld af.

In de veertig jaar vrijwilligerswerk zou je verwachten dat ik er toe deed maar is dat zo? Vast wel, en toch, toch vraag ik mezelf al die vragen regelmatig af. Waarom deed en doe ik wat ik doe en voor wie eigenlijk?

Vaak doe ik dingen omdat het op mijn pad kwam, ik er ooit een keer een keuze voor gemaakt heb. Bovendien, als je A zegt, zeg je ook B. Soms is het echt ontmoedigend. Het eeuwige opruimen, schrijven zonder interactie, of vrijwilligerswerk zonder (snel) resultaat. Ontmoedigend totdat…

Totdat ik een glimlach ontvang, of bij een spontaan bezoek mijn tante zei: ‘mijn gebeden zijn verhoord’. Of mijn zoon die als 18-jarige uitsprak dat het toch niet zo slecht was thuis of zoals laatst een mail in verband met mijn workshop: ‘ik kijk er na je heerlijke eerlijke inspirerende emails wel naar uit’.

Het zijn die lichtpuntjes die maken dat ik er toe doe. Ik doe er toe voor mijn gezin, mijn lezers, mijn klanten, met mijn kunst of in het vrijwilligerswerk. Wat er vooral toe doet is hoe ik er mee omga. In het verleden bagatelliseerde ik wat ik deed of mopperde ik vooral op wat ik niet gedaan had of had verwacht van een ander. Als ik aan dat mopperen terug denk was het vooral dat ik geen erkenning ervoer voor mijn inspanningen. Oei, pijnlijke conclusie!

Erkenning

Erkenning, daar draait het om. Niet alleen van een ander. Juist niet. Erken en accepteer ik mijzelf zoals ik zou willen dat een ander mij erkent en accepteert? Erkenning heeft ook te maken met jezelf kennen, je leuke en minder leuke kanten. De talenten die je hebt en ontdekken wat minder slim is om te doen.

Het is een hele zoektocht, jezelf leren kennen. Opgegroeid in een gezin van niet lullen maar poetsen (al was het wat ‘beschaafder’: niet alleen denken maar vooral ook doen), was persoonlijke ontwikkeling, een filosofische of psychologische benadering geen gespreksonderwerp. Ik ben vooral heel praktisch begeleid naar mijn volwassenheid. Praten over gevoel deden we niet. Over seks trouwens ook niet, die informatie haalde ik ergens anders vandaan.

Onzekerheid

Mijn leven hangt van de ene onzekerheid naar de andere aan elkaar. Ongetwijfeld met mij bij velen van alle generaties. Zo ook in de begeleiding van mijn kinderen naar volwassenheid. Echt, alle ‘anderen’ wisten het beter, ook het praktische. Er werd in ons gezin weliswaar meer over gevoel gesproken met elkaar dan in mijn jeugd. Niettemin, ook het praktische had de boventoon (ik zie mezelf nog zitten aan de picknicktafel met een banaan en verschillende condooms en 4 giechelende meiden tegenover me).

Nu er voor mij meer tijd en ruimte is om terug te blikken én vooruit te kijken, ontdek ik mezelf steeds meer. Vooral mijn leuke kanten. De minder leuke kanten zijn me vaak genoeg in herhaling verteld. Die ontdekking gaat gepaard met nieuwe uitdagingen.

Nee zeggen’ bijvoorbeeld. Ik ervoer erkenning voor mijn daden als ik ja zei. De activiteiten deed ik soms bewust om ook aardig gevonden te worden. Even los van de vraag waarom ik aardig gevonden wil worden. Nee zeggen is de uitdaging om te ontdekken wat ik nu zelf wil en waarom. Nu nog nee zeggen zonder uitleg of excuus.

‘Ja zeggen’ is ook een uitdaging. Ja tegen een activiteit én daar vol voor gaan zonder dat het voor mij verwachtingen schept. Ja, ik doe het omdat ik het leuk, uitdagend, bijdragend of wat dan ook vindt. Met de A, B en de rest van het alfabet erbij.

Herkenning

Dat ik de zin ‘eerlijke heerlijke inspirerende e-mails’ ontving, is voor mij niet alleen erkenning van mijn kracht om al schrijvend te inspireren. Het is ook het weten dat ik een van de velen ben die zoekende is.

Het is de herkenning, die mij erkenning en acceptatie laat ervaren. Overigens wil dat niet zeggen dat alle onzekerheid uit mijn leven is vertrokken. In mindere momenten ga ik vergelijken: hij/zij is knapper, succesvoller, slimmer, actiever, rustiger, energieker of wat voor -er dan ook. Afgunst en onzekerheid vechten dan om een plekje in mijn brein en mijn zijn. Totdat ik me realiseer: ook die mensen hebben hun onzekerheden. Zij hebben niet gevraagd dat ik ze op een voetstuk zet. Ook zij zijn naakt geboren en gaan dood.

Zo da’s dan even een opluchting. Nu nog onthouden hoe ik dat onthoud als onzekerheid of voetstukken om het hoekje komen kijken!

Herkenbaar voor jou?

Op jou, zo mooi, leuk, lief, energiek, rustig en talentvol als je bent!

Michaela Wierdsma

Michaëla Wierdsma
reflector| spreker | auteur | coach

NB: zoals ik schrijf zo spreek ik ook voor groepen; eerlijk, heerlijk en inspirerend no-nonsense overgoten met een sausje humor. Onderwerpen zijn Vrijmoedig Leven, Leven in een Community en de ontdekkingstocht naar doen. Meer weten of mijn inhuren, neem dan contact met mij op.

 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven