Dit is het…

Dit is het, leven in al zijn eenvoud

En ineens is daar het besef. Dit is het. Dit is mijn leven. Dit is mijn carrière, dit is mijn lijf, dit is mijn gezondheid, dit is de basis vanwaar ik nu vertrek.

Laatst was ik jarig. Zesenvijftig tikte de teller aan. Al die streepjes achter mijn naam tellen mee. Het grootste deel van mijn leven is voorbij en hoe leuk, bijzonder, spannend en mooi die uitzonderlijke verhalen over een tweede carrière, een levensomslag of nieuwe jeugd ook zijn, het zijn uitzonderlijke verhalen. En zó uitzonderlijk ben ik niet.

Dit is het, met mijn lijf vol rondingen en kop met grijs haar. Blond wordt het nooit meer al is het maar dat een kleurtje uit een pakje jeukt op mijn hoofd. Dit is mijn energie, de stuiterbal die alle ballen in de lucht hield wil niet meer.

Dit is het.

Dit is mijn leven. En…het hoeft ook niet meer zo hard. Weg met de ‘fomo’ (fear of missing out) de angst om iets niet te hebben gedaan, gezien, gevoeld, beleefd of ervaren. Weg met het strakke lijf en fluitende stratenmakers. Dat laatste was overigens al een tijdje geleden, fluiten is vrouwonvriendelijk tegenwoordig.

Dat strakke lijf op social media is overigens vijftig plus onvriendelijk. Althans voor mij. Weet je wel hoeveel tijd het kost om dat te bewerkstelligen als rondingen in je dna zitten? Uren in de sportschool, leven op eiwit shakes en groentensapjes, allerlei geneugten des levens laten staan. Nee is oké, en nee tegen een strak lijf is ook oké. Al ben ik stiekem wel jaloers op die strakke, vaak magere figuren, dat is namelijk zoveel makkelijker met kleren scoren op de rommelmarkt.

Het grootste besef van ‘dit is het’, is dat ik nergens echt meer in zal uitblinken. De tienduizend uur oefening die nodig is voor een museum waardig schilderij, het soepel bespelen van een muziek instrument of een Michelinster bij elkaar te koken, gaat ‘m niet meer worden. Met ‘dit is het’ besef ik dat ik eigenlijk niets bijzonders heb gepresteerd in mijn leven waar ik een lintje, een straatnaambord of overlijdensvermelding bij het journaal voor krijg. Ook heb ik mij nooit miljonair kunnen noemen noch eigenaar van tig aandelen en een top pensioen.

Doel

De vraag is natuurlijk of dat mijn doel in het leven was. Als ik al die business trainingen en ondernemersborrels heb mogen geloven wel. Eerlijk is eerlijk, ik dacht dat ik dat wilde. Net als iemand zijn die een verschil maakt in de maatschappij, die grootste dingen heeft gedaan en waargemaakt en die herinnert wordt als….ja, als wat?

Nu ik tot het besef kom dat ik echt het grootste deel van mijn leven erop heb zitten, rijst de vraag hoe ik het kleinste deel wil leven. Ga ik ‘alles’ er nog uit halen? Alles in de zin van reizen, ervaringen opdoen, nieuwe dingen uitproberen of ergens in uitblinken? Of ga ik er ‘alles’ aan doen om de aarde te verbeteren zodat de generaties na mij ook nog een aarde hebben om op te leven? Ambieer ik nog een item bij het journaal te zijn? Het vraagt nogal wat. Ambitie, doelen stellen, stappen plannen, oefenen, doen en laten. Heb ik daar eigenlijk wel zin in? Wil ik dat allemaal?

Ontdekken

Ja, ik wil graag nog nieuwe dingen ontdekken, en nee het mag niet ten koste gaan van de aarde. Ja, ik wil een lage voetafdruk en er ontspannen mee omgaan. En ik wil vooral herinnert worden door de mensen die ik lief heb. Gewoon even met een glimlach.

Dit is het.

Zo dat lucht op.

Ik besef het nu meer dan ooit. En dan nu weer door met aanklooien, ehh leven.

 

Michaëla Wierdsma

PS: meer over leven en wat er voor jou toe doet, komt aan bod in de workshop Wonen in een Community – de Basis. Is een community, woongroep of buren plus jouw droom? Zou jij ook in een community willen wonen of wil jij zelf een community beginnen? Dan is dit de workshop voor jou. Ontdek wat voor jou je fundament voor fijn samen wonen en leven is. Binnenkort geef ik deze workshop.