Een Ecologische VoetAfdruk van minder dan 1, dat is mijn streven. Want ook ik kan er niet meer omheen. Ook ik heb invloed op mijn nalatenschap. Echter, tussen woord en daad zitten de 3 G’s: geweten, gemak en gebrek. Gebrek aan kennis, tijd en zin. Soms ben ik gewoon liever lui dan moe.“
Daar sta ik dan, samen met Eric. Tussen massa’s scholieren, een flink aantal grootouders, ouders met jonge kinderen, docenten en verslaggevers. De Klimaatstaking. We hebben een dag vrij genomen om met onze twee lijven de aantallen stakers en demonstranten te vergroten.
Vanaf het podium klinken speeches, er komen allerlei kreten los en ineens hoor ik: “we gaan zo wel shoppen hè”. Ik kijk het meisje aan, schudt mijn hoofd en vraag: “is dit waarom je hier bent?” Ze bloost aller schattigst en ik lach. Wie ben ik om over haar te oordelen. Wie was ik op haar leeftijd. Geen enig politiek benul of het moest de poster in verkiezingstijd zijn die mijn ouders ophingen.
Dan zet de massa zich in beweging. ‘Save the world, it’s the only planet with nacho’s’. Ja, daar ga ik voor. De biologische veganistische nacho’s. Yum, yum.
Vecht, vecht, vecht, klinkt het van het podium. Uhh, met vechten los je echt niets op. Op een bord staat: CO2 weg ermee. En even later ‘Wat hebben we nodig?’ en een groep scandeert op deze vraag.
Wat ik nodig heb zijn oordopjes. Wat een pokke herrie. Helaas, we gaan niet door een winkelstraat waar ik van die milieu vervuilende wegwerp oordoppen kan halen.
Dan zie ik Rob Jetten, D66 voorman, en neem een sprintje. Waarom hier lopen en CETA gaan goedkeuren. (Ja, ik val gelijk met de deur in huis, ik heb maar een kort moment van invloed met hem). “Hier de veestapel willen halveren en dan vlees uit levende fabrieken in Canada hierheen vervoeren?” Hij grijnst, geeft een politiek antwoord. “Juist door zo’n handelsverdrag gaan we proberen om….” Een heel verhaal en ik val aan. “Niet proberen, maar doen. Proberen is halfbakken en direct een excuus als het toch niet gelukt is. Neem nu je verantwoording en bla bla bla”. Oei, dit klinkt toch ook als vecht, vecht, vecht….
Zo, dit is mijn bijdrage aan de demonstratie. Mijn enthousiasme stijgt. Eric lacht. We houden het namelijk leuk. Humor is de redding van doemdenken. We bewonderen de mooie gebouwen die we tegenkomen, we delen een reep slaafvrije chocola en stappen gestaag door.
In de trein terug is het heel gezellig. “Gaat het nog een beetje” vraagt de conducteur door de intercom. De trein is overvol, sardientjes in blikje hebben het nog ruim! We leggen een kaartje, discussiëren over de volgende persoonlijke stap en bedenken wanneer de volgende demonstratie is.
Want ondanks dat ik af en toe best kan doemdenken, waren er toch ontzettend veel mensen op de been. Allemaal mensen die beseffen dat we een wereldprobleem hebben en dat zij deel van het probleem zijn, met of zonder oordoppen.
