Een Ecologische VoetAfdruk van minder dan 1, dat is mijn streven. Want ook ik kan er niet meer omheen. Ook ik heb invloed op mijn nalatenschap. Echter, tussen woord en daad zitten de 3 G’s: geweten, gemak en gebrek. Gebrek aan kennis, tijd en zin. Soms ben ik gewoon liever lui dan moe.“

Zal ik wel, zal ik niet… Er woedt een achterhoede gevecht in mijn hoofd. Het is half acht zondagochtend. Ineens bedacht ik dat ik naar het strand wilde. Het zou zo’n zonovergoten dag worden. Echter, met 101 dingen die ik wilde doen, stond een strandwandeling niet op mijn lijstje.

‘Als ik nu even met de auto ga, ben ik sneller terug en kan ik die andere 101 dingen doen’ mijmer ik in mezelf. En daar waren ze, de stemmen van mijn geweten.

‘Hé, jij wilde toch naar een ecologische voetafdruk van 1. Dan met de auto naar het strand?’. ‘Loser, die 8 kilometer is weer 8 kilometer teveel’. ‘Luie donder, mooie woorden en geen daden’. Jeetje wat was het druk in mijn bovenkamer. Ze hebben gelijk, ik heb een mooie fiets dus ga fietsen.

Ik sprong op mijn fiets en bij de rotonde keerde ik om. Kanonne, wat fietste dit beroerd nadat mijn fiets uitgeleend was. Het zadel zit niet goed. Of is het mijn stuur. Echt, zo kan ik niet dat ‘hele’ eind fietsen. Terug naar huis. Zal ik dan toch met de auto?

‘Neeeeeee’ hoorde ik. Het was alsof ‘De schreeuw van Munch’ zich openbaarde. Ik keek om mij heen. Het was stil op straat. Buiten een paar vogels geen beweging. ‘Pak die andere fiets’ werd er geroepen. Wat een intern gekrakeel. Tijd voor actie om niet alleen die stemmen te doven, maar ook om de daad bij woord te voegen. ‘Kom op Wierdsma, ga, pak het moment’ En zo fietste ik met mijn oude boodschappenfiets naar het strand.

Daar ging ik weer: piepend en krakend, groetend naar mede fietsers en mijzelf symbolisch schouderklopjes gevend. Ondertussen een lange tong uitsteken naar die stemmen in mijn hoofd. Die lachen me gewoon uit. Of houd ik mezelf toch voor de gek?

Foto:  Michaela Wierdsma