Is klimaatverandering nog te bevatten?
Groot, verwarrend, ingewikkeld en demotiverend. Zo komt de hele klimaatverandering op mij over. Het maakt me klein en onwetend. Het frustreert om er over te lezen en ik aarzel om er zelf wat mee te doen.
Die aarzeling, dat is het ‘m nu juist. Die aarzeling om onder ogen te zien dat wat de mens veroorzaakt niet zo mooi is. Hoe veelomvattend vele onderzoeken ook zijn, hoeveel bewijs er op tafel ligt, het is zo groot, verwarrend en ingewikkeld dat scepsis op de loer ligt.
Ach wat, de wereld veranderd nu eenmaal. Wat maakt het ook uit. Na mij de zondvloed. Ik zal deze klimaatproblematiek wel overleven en in 2050 ben ik tachtig en is er vast wel een pil waarmee ik pijnloos zonder problemen een einde aan mijn leven kan maken. Wat kan het mij bommen, laat mij de eerste zijn die gaat als de bom valt.
En toch, en toch kan ik mij zo niet meer opstellen. Begin twintig stopte ik met vlees eten vanwege dierenwelzijn, we adopteerden kinderen omdat er al zoveel kinderen zijn en we reisden met de interliner over de Afsluitdijk (ook omdat we geen geld hadden voor een auto, ik ben echt niet roomser dan de paus!) en later met een huurauto.
Idealisme
Het was het idealisme van toen dat ik terug zie in de jonge mensen van nu. Mijn idealisme werd ingehaald door realisme van alledag. De sores om als jong gezin in de maatschappij te overleven, zorgden voor het afvlakken van het ideaal: een eerlijke verdeling in een gezonde wereld.
Het bloed kruipt zoals het niet gaan kan. De laatste jaren moest ik harder mijn geweten sussen bij activiteiten die niet passen bij dat onderhuidse ideaal.
Idealisme, het is volgens wikipedia een verzamelnaam voor verschillende filosofische stromingen en standpunten, die de afhankelijkheid van de werkelijkheid van het bewustzijn benadrukken. Dat uitte zich bij ons dan door geloof en vertrouwen te hebben dat we samen ten dienste van de wereld zijn. En niet andersom.
De afgelopen jaren kwam dat besef steeds meer. Onbewust namen we bewuste keuzes, zochten mede-idealisten op, experimenteerden en gooiden af en toe het bijltje erbij neer. Dat alles in relatieve stilte, vooral uit angst: stel je voor wat een ander ervan vindt! De meest gehoorde uitspraak uit mijn jeugd was dan ook: doe maar gewoon je doet al gek genoeg.
Naar buiten
Die stilte is voorbij. De uitspraak is omgedraaid: ‘doe maar gek, je bent al gewoon genoeg!’ O, dit past zoveel beter. Het voelt als bevrijding.
Al is er nog een puntje. Hoe ga ik dit praktisch doen? Hoe ga ik dat ideaal praktisch uitvoeren én hoe zorg je dat het lekker, leuk en inspirerend blijft? Het laatste wat ik ook wil is om prekerig en betweterig over te komen. Yuk, daar houd ik zelf echt niet van.
Lekker Leuk Duurzaam
Voor mij staat praktisch ook gelijk aan humor. Als ik laat zien waar ik voor sta, wat mijn ideaal is, laat het dan vooral lekker leuk zijn. Dan:
- Houd ik het ontspannen voor mezelf
- Is duurzaam iets om naar uit te kijken
- Heb ik uitdagingen waar plezier aan te beleven is
En
- Is het veel inspirerender voor anderen
En zo ontstaat de community Lekker Leuk Duurzaam. Stap voor stap, geïnspireerd door ideeën van anderen, ervaringen van mezelf en dat met een kwinkslag, een knipoog én in de actie stand DOEN.
Worldpeace
Is het hele klimaatverhaal nu eenvoudiger? Welnee, het is een complex verhaal. Echter het is geen excuus om zelf niets te doen. Al is het alleen maar omdat ik niet 80 maar 100 wil worden, om te ontdekken dat alle kleine en grote stappen die we nu zetten effect hebben op de wereld.
Tenslotte is nog steeds mijn ideaal: een eerlijke verdeling in een gezonde wereld.
Tsjonge, het lijkt wel de film Miss Congeniality met Sandra Bullock: ‘what do we want? What do we really want?’ Worldpeace klinkt het dan. Dat dus. En met dat een gezonde wereld.
Op jouw lekker leuk!
Michaëla Wierdsma
NB: Geen idee hoe te starten met een Lekker Leuk Duurzaam leven? Ik heb een GRATIS e-boek geschreven om jou te inspireren. Download het via deze link en ontvang inspiratie om te doen.
Foto: Karsten Würth (@karsten.wuerth) on Unsplash
